Majowe wspomnienia

Maj jest miesiącem, w którym wspominamy miniony czas ostatniej wojny, kiedy wszyscy odetchnęli, gdy została raz na zawsze zażegnana inwazja nisizmu. Los, który w niewyszukany sposób obszedł się z Polakami jako wolnym narodem, na kanwie niejednego życia, wyrył niezatarte znaki odwagi, patriotyzmu i dumy narodowej. Polska, już za czasów Piastów, była uważana przez ościenne kraje za państwo bogate, z którym należy się liczyć, pod względem ekonomicznym i militarnym. Za czasów panowania króla Bolesława Chrobrego, cesarz niemiecki Otton III, uważał kraj nasz za potęgę ówczesnej Europy, a samego polskiego władcę, uważał za wielkiego i sprawiedliwego wodza. Nawet, gdy brat Mieszka II, Bezprym spalił nam drogą stolicę Gniezno, a także dopuścił się haniebnego wygnania króla z Polski, potrafiliśmy podźwignąć się z zaistniałej sytuacji i stanąć z godnością na piedestał europejskich krajów.

Czas kolejnych wyzwań naszego narodu

Nawet gdy w roku 1138, król Bolesław Krzywousty rozbił Polskę na dzielnice, to nigdy nie popadliśmy w ruinę gospodarczą i ekonomiczną. Polacy od zawsze potrafili pokazać, że są mobilnym narodem, który za swój punkt honoru przekładają drogą ich sercu ojczyznę. Żaden z oddanych Polsce patriotów nie zapomni czasów, jak car Iwan IV Groźny, nie zdołał obronić się przed wyborowymi oddziałami saperskimi i piechotą wybraniecką, która była pod ścisłym dowodzeniem wielkiego króla polskiego, Stefana Batorego. Zwyciężony tym sposobem Psków zrozumiał, że nie warto jest zaczynać z Polską, gdyż ten wielki kraj, potrafi odeprzeć największe ataki sąsiednich mocarstw. Gdy naszą ojczyznę dotknęło nieszczęście zapoczątkowane zdradą obozu hetmańskiego, za czasów panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, wielu z Polaków uważało, że pasmo nieszczęść wynikających z zaborów naszego kraju, jest zjawiskiem, z którym sobie nie będziemy potrafili poradzić. Jednak i tym razem Polacy jako naród, który nade wszystko ukochał wolność i własną niepodległość, potrafili odeprzeć ataki zaborców i raz jeszcze zrzucić z siebie ciężkie okowy tułaczego losu.

Wojna, a sprawa Polski

Zabory naszej drogiej ojczyzny trwały 123 lata. Lecz, gdy jeszcze nie zaistnieliśmy na mapie świata jako wolny kraj, rozpętała się w Europie I wojna światowa. Bieda raz jeszcze zajrzała do polskich rodzin. I tym razem, przez cztery lata wojennej niedoli, Polacy zmagali się z głodem, chłodem, a przede wszystkim z rosyjskim i niemieckim najeźdźcą. Lecz my jako naród, który wiele przeszedł, który stracił nie tylko dobre imię, ale i własną suwerenność, potrafiliśmy podźwignąć się i tym razem. Walczyliśmy do ostatniego tchu i do ostatniej kropli krwi, mimo że byliśmy jako kraj osłabieni militarnie. Brak należycie wyszkolonej armii, deficyt finansowy, nie czynił z nas żadnej potęgi, przed którą zgięłoby się inne mocarne kolano. Za długo panoszyli się zaborcy w naszym kraju, aby tak łatwo mogli opuścić nasze rodzime pielesze. Gdy w dniu 1 września 1939 roku, stanęliśmy oko w oko z kolejną wojną, patriotyzm jako pojęcie, gruntował się w niejednym polskim sercu, jako wartość typowo teoretyczna. Lecz my jako naród walczymy do końca i za wszelką cenę. Umiłowanie polskiej ziemi, polskiej kultury i rodzimego jestestwa, było inspiracją do powstania na ziemiach świętokrzyskich w październiku 1939 roku, masowej organizacji patriotycznej, której celem było niesienie polskiej młodzieży wartości płynących z naszej literatury i historii. Organizacja ta namawiała, gorliwych Polaków do czynnego udziału w licznych akcjach sabotażowych, czynionych na szkodę Niemców. Miała ona nadaną bardzo chlubną nazwę, która w utrudzonej kolejną wojną Polsce brzmiała wprost niezwykle, enigmatycznie, a przede wszystkim blisko każdemu polskiemu sercu. Nazwa ta brzmiała, Organizacja Patriotyczna „Orzeł Biały”.

Walczyć dla niepodległości

Gromadziła ona w swoich szeregach 800 członków, przede wszystkim ludzi młodych, znakomitych humanistów oraz osób uzdolnionych artystycznie. Pisali oni bowiem poezję patriotyczną, którą czytali młodzieży polskiej w niedzielne popołudnia. Na tajnych kompletach, recytowano młodym ludziom fragmenty literatury polskiej, która w wielce znamienny sposób uczulała Polaków miłością do własnej ojczyzny. Drugą rolą tej organizacji, było szerzenie akcji sabotażowych, czynionych na niekorzyść wojsk niemieckich. Dzięki wspomnianej organizacji, wykolejonych zostało kilkanaście pociągów wroga, w lasach koneckich, niekłańskich, starachowickich i bodzentyńskich. Z pociągów tych, Polacy przejęli wiele ładunków amunicji, leków i środków opatrunkowych, które miały trafić na front niemiecki. Organizacja Orzeł Biały, zrzeszała w swoich szeregach wielu oddanych Polsce patriotów i tylko zdrada wskazała Niemcom drogę do tych, którzy nade wszystko umiłowali sprawę wolności naszego narodu. W dniu 20 maja 1940 roku, Niemcy wychwycili prawie wszystkich członków tej organizacji, a następnie więzili ich w Szkole Podstawowej nr 1, w Skarżysku – Kamiennej. Ci polscy patrioci, okazali się lojalni wobec sprawy polskiej do końca swoich dni. Nigdy nie zdradzali innych swoich kolegów, o których wiedzieli że są na wolności. Poszczególne incydenty ze swojej kaźni, wyrwanymi zdaniami spisywali na ścianach szkolnego więzienia....Mordują nas, dzień 29 marca 1940 rok...,...Panie ratuj już nie mogę, chyba już kwiecień 1940 rok. Takich akcentów z ostatnich chwil życia wielkich Polaków, którzy nigdy nie splamili honoru Polski i Polaka, ściany wspomnianej szkoły posiadają wiele. Z tamtego okresu, pozostał jeszcze ręcznik zapisany przez Romana Klimaszewskiego, który miał trafić do jego żony Heleny. Pan Roman zdawał sobie sprawę, ze swej bezradności i beznadziejności sytuacji, w której się znalazł. Na ręczniku zapisał znamienne słowa... Droga żono, wychowaj naszego syna na prawdziwego Polaka...Kaźń tych patriotów, trwała bezustannie, przez kilka miesięcy. Okoliczni mieszkańcy szkoły nr 1, słyszeli trwające ciągłe jęki i krzyki męczonych ludzkich ciał, które już zapomniały, że są ludźmi.

Tylko kamień pozostał....

Z uwięzionych członków organizacji Orzeł Biały, Niemcy nie dowiedzieli się za wiele szczegółów dotyczących akcji sabotażowych. Postanowili zatem pozbyć się tych, którzy walczyli z ich potęgą i bestialstwem. W dniu 29 sierpnia 1940 roku, w dzielnicy Skarżyska - Brzask, hitlerowscy oprawcy wykonali wyrok śmierci na 760 patriotach z Orła Białego. Świadkowie tego bestialskiego mordu, relacjonowali potomnym, iż tuż przed egzekucją Polacy musieli sami sobie wykopać grób. Następnie stanęli na jego obrzeżach i czekali na strzał... synonim własnego ukojenia, po kilkumiesięcznych torturach. Przez całą wojnę, o miejscu tej mogiły wiedzieli nieliczni. Natomiast po 1945 roku, o to miejsce, wieńczące odwagę i bohaterstwo narodu polskiego, zaczęli dbać harcerze i Akowcy. Oni to, byli inicjatorami wzniesionego na tej mogile pomnika orła polskiego, który w wielce wymowny sposób w czasach szalejącej komuny na ziemiach polskich, był zakuty w symboliczne kajdany. Na tej mogile zawsze są złożone świeże kwiaty.

Majowe zloty i wystawy

Aby bardziej przybliżyć potomnym historię II wojny światowej, wiele grup historyków- rekonstruktorów, przebrało się w dokładne repliki mundurów polskich z okresu wojennej pożogi i prezentowało broń i pojazdy pancerne, które były wykorzystywane w celach militarnych w latach 1939- 45.

My zawsze pamiętać będziemy o tych, którzy za nas oddali swe życie mimo, że krzyż nagrobny już dawno zapomniał, kto pod nim spoczywa, snem pełnym nadziei dla ukochanego kraju. Napis na mogile jest odzwierciedleniem naszych polskich uczuć, tak drogich nam wszystkim...Przechodniu ponieś tę wieść, że tu leżą polskie syny posłuszni i wierni do ostatniej życia godziny...

EWA MICHAŁOWSKA - WALKIEWICZ