W Polsce wciąż króluje wysokie bezrobocie, ludzie nie mają za co kupić podstawowych środków potrzebnych do przeżycia, a w telewizji słyszy się także o tym, że coraz częściej dzieci nie mają ani co jeść ani w co się ubrać.

Jako kraj religijny z szacunkiem odnoszący się do swojej wiary i nauki kościoła od lat przenosimy swą pobożność na potomstwo gdzie tym samym tworzymy rodziny przestrzegające pewnych zasad.

Dość dużo mówi się ostatnio o rosnącym w Polsce bezrobociu. Dorzucę swoje refleksje na ten temat. Wielu ludzi często myśli stereotypowo. Sama też do niedawna sądziłam w ten sposób np. na temat zasiłków dla bezrobotnych.

W samym tylko 2011 roku w krajach UE koszty bezrobocia wśród młodych osiągnęły poziom 153 mld euro, z czego na Polskę przypadło ponad 7,5 mld euro – tak wynika z raportu opublikowanego przez Eurofund. Polska znalazła się wśród krajów w najtrudniejszej sytuacji, które płacą wyjątkowo wysoką cenę za bezrobocie młodych.

Tytuł – choć zaczerpnięty z popularnego programu publicystycznego – jest właściwie bardzo uniwersalnym stwierdzeniem, które często wręcz przykleja się do naszych ust w rozmowach ze znajomymi. Podobno Polacy lubią narzekać i biadolić – czy to na system, czy na teściową; na pogodę za oknem lub na sam los.