Robi w ten sposób kolejny krok, zmieniający Polskę z demokracji w państwo rządzone autorytarnie. Decyduje się na to po 2 latach rządów, kiedy – wydawałoby się – mogłaby trwać i zbierać polityczne owoce koniunktury gospodarczej, rozdawnictwa socjalnego i narodowo-katolickiej „polityki dumy”.

W odpowiedzi na niekonstytucyjny zamach na ustrój na ulicach konsoliduje się ruch demokratyczny, łączący wiele nurtów i – po raz pierwszy – wiele pokoleń. Jest to trwała zmiana, która działać będzie długofalowo, bowiem ludzie, którzy po raz pierwszy włączyli się w życie polityczne, swoją inicjację w tym obszarze będą już zawsze łączyć z obroną demokracji i walką przeciw PiS-owi.

Po co więc Jarosław Kaczyński zdecydował się na tego rodzaju ruch?

Sądzę, że podstawowym motywem jest porażka „sondażowa”, to znaczy porażka PiS-u w walce o opinię publiczną, o poparcie, o duszę większości. Czemu porażka? Czy, wbrew oczekiwaniom demokratów, PiS nie utrzymuje swojej pozycji trzydziestokilkuprocentowego poparcia, które chwilami podchodzi pod czterdzieści procent? Czy partie opozycyjne nie tkwią w dołku? Czy kukizowska „przystawka” nie utrzymuje swojego mniej więcej dziesięcioprocentowego elektoratu? Jakie są więc podstawy, żeby twierdzić, że PiS poniósł tu porażkę?

Rewolta Kaczyńskiego często porównywana jest do sukcesów Orbana, Putina i Erdogana. Ostatnio tezę taką postawił Adam Leszczyński, twierdząc, że w ten sposób PiS realizuje charakterystyczny dla Europy wschodniej model władzy; miękki autorytaryzm. Jest jednak w tym porównaniu pewne istotne pominięcie. Skala poparcia dla reżimów.

Więcej na: krytykapolityczna.pl

Andrzej Leder  filozof kultury, psychoterapeuta