Wiwatujący tłum który zgromadzili się przed brytyjską ambasadą na ulicach Warszawy krzyczał  ''Niech żyje Anglia!''. Euforia towarzysząca tego dnia Polakom była reakcją na radiowe wystąpienie ministra Józefa Becka, który uspokajał w nim, że zachodni sojusznicy właśnie wypowiedzieli wojnę agresorowi i idą nam z pomocą.

Uściskom i gratulacjom nie było końca, zgromadzonemu tłumowi przed ambasadą wtórował  angielski dyplomata sir Kennard ''Bądźcie dobrej myśli, wiedząc, że słuszność jest po naszej stronie, walczymy przeciwko tyranii, agresji i prześladowaniu''. Na koniec sir Kennard wzniósł okrzyk: ''Niech żyje Polska!''.  

Radość z pewnością ustąpiłaby miejsca trwodze, gdyby Polacy wiedzieli, że sojusznicy wcale nie zamierzają nam pomóc ani przystąpić do walki zbrojnej przeciwko Hitlerowi. Była to wyłącznie kolejna zagrywka propagandowa.
Niestety, zarówno Francuzi jak i Anglicy nie przystąpili do udzielenia jakiejkolwiek nam pomocy, ale i nie wzięli pod uwagę istotnego czynnika - nieobliczalnej natury Führera, z którą wiązała się skłonność do podejmowania ryzyka.

Dziś już wiemy że ówcześni, tak zwani sojusznicy pogrzebali nas również na zakończenie wojny oddając nas pod wpływy i zabór ZSRR.

Wykorzystano w tekście części wywiadu z Adamem Gaafar dla Wp.pl