Z polityką związany był od wczesnych lat młodości aż do swoich ostatnich dni. Jego nazwisko nierozłącznie kojarzone jest ze słowem „solidarność”. I to zarówno w znaczeniu nazwy związku, jak i reprezentowanej postawy życiowej.

Tadeusz Mazowiecki urodził się 18 kwietnia 1927 roku w Płocku i tam też ukończył liceum ogólnokształcące. Wyjechał do Warszawy, gdzie próbował swoich sił na studiach prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim. Studiów jednak nie ukończył, ponieważ już wtedy zaczął interesować się działalnością bardziej upolitycznioną.

W wieku 21 lat wstąpił do Stowarzyszenia „PAX”, skupiającego młodych katolików gotowych do pertraktacji z siłami ówczesnego reżimu. Od początku członkostwa miał jednak wątpliwości, co do zgody na ustrój socjalistyczny. Powtarzał o sobie, że jest katolikiem, występującym w życiu publicznym w imię odpowiedzialności chrześcijańskiej w polityce. Taki też pozostał na zawsze, jednak wtedy odsunięto go od filii warszawskich i przeniesiono do Wrocławia. Kontynuował tam, rozpoczętą w stolicy działalność redakcyjną. Z „PAX-u” odszedł po około siedmiu latach, jako lider wewnętrznej opozycji.

Związał się na dobre ze środowiskiem tzw. katolickiej inteligencji. Był współzałożycielem i członkiem zarządów wielu stowarzyszeń i klubów skupiających ludzi o takich poglądach. W piśmie „Więź”, którego został redaktorem naczelnym, pisał, że szuka porozumienia też z niekatolicką elitą niezależną od ówczesnych władz.

Tak toczyła się kariera Tadeusza Mazowieckiego we Wrocławiu do czasu, kiedy w 1961 roku uzyskał mandat posła na Sejm PRL z ramienia katolickiej grupy Znak. W sejmie zasiadał w różnych Komisjach poselskich, odzwierciedlających jego zainteresowania, m.in. Oświaty i Nauki czy Spraw Socjalnych. Mandat sprawował aż do 1972 roku, będąc w tym czasie współuczestnikiem ważnych wydarzeń. To on przekazał na ręce marszałka Sejmu słynną petycję studentów przeciwko zdjęciu Dziadów Adama Mickiewicza z desek teatrów. W latach 1975-1980 wspomagał swoimi działaniami między innymi członków Komitetu Obrony Robotników.

Od 1980 Tadeusz Mazowiecki czynnie wspierał strajkujących w Stoczni Gdańskiej. Stanął na czele Komisji Ekspertów przy Międzyzakładowym Komitecie Strajkowym w odpowiedzi na zaproszenie Lecha Wałęsy. Odpowiadał za pomoc przy negocjacjach z władzami PRL. Związał się ze środowiskiem „Solidarności”, zostając doradcą Lecha Wałęsy czy redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność”.

Zaraz po wprowadzeniu stanu wojennego Mazowieckiego internowano do Strzebielinku, skąd po kilku dniach przewieziono go do Jaworzna i docelowo do obozu w Darłówku. O roku spędzonym w obozie można przeczytać w wydanych wspomnieniach Tadeusza Mazowieckiego, „Internowanie”. Po zwolnieniu, nadal współpracował z Lechem Wałęsą i podejmował liczne starania na arenie międzynarodowej w celu zalegalizowania „Solidarności”.

Potem nadszedł słynny rok ’89, a wraz z nim zawiązanie koalicji Lecha Wałęsy ze Stronnictwem Ludowym i Demokratycznym. Tadeusz Mazowiecki dostał propozycję powołania na stanowisko szefa rządu, którą przyjął. Rada Ministrów pod jego rządami przeprowadziła szereg gruntownych reform. Począwszy od zmiany nazwy kraju na Rzeczpospolita Polska, a kończąc na reformach konstytucji demokratyzujących ustrój polityczny. Dało to podłoże, m.in. do wprowadzenia tzw. planu Balcerowicza, czyli liberalnych zmian w gospodarce kraju. Tadeusz Mazowiecki postulował odcięcie się „grubą kreską” od polityki poprzedniego ustroju.

Mazowiecki popadł w konflikt z Lechem Wałęsą, co było przyczyną upadku rządu i starcia obu polityków w wyborach prezydenckich w 1990. Dużą przewagą wygrał je ten drugi.

Tadeusz Mazowiecki nie chciał jednak rezygnować z życia politycznego i stanął na czele nowej partii, Unii Demokratycznej. Stronnictwo nie chciało być utożsamiane ani z lewicą ani prawicą. W 1991 roku, Mazowiecki wszedł do sejmu z ramienia tej partii. Posłem pozostał aż do 2002 roku. W między czasie obejmując np. funkcję wysłannika ONZ w Bośni i Hercegowinie czy pracował nad nową konstytucja dla Polski w komisji parlamentarnej.

W 2006, rok po założeniu Partii Demokratycznej-demokraci.pl, z ramienia której znów został wybrany posłem, odstąpił od działalności partyjnej. Został doradcą prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. polityki krajowej i międzynarodowej.

Ostatnio był słabo widoczny na arenie publicznej. Brakowało mu zaufania do ludzi -jego zdaniem-uprawiających politykę nienawiści i złości, jakiej Mazowiecki nie akceptował.

Patrycja Szelą